ترمیم و بازسازی روکش بتن پیاده روها
روکش مجدد بتن روشی برای بازسازی سطح و یا روسازی کف و روکش های بتنی است که بدون بازسازی کل سازه قابل انجام است.
قبل از انجام هر نوع روش به عنوان بخشی از سطح مجدد بتنف لازم است ارزیابی از سطح موجود انجام شود. این ارزیابی بدین منظور است که آیا لایه موجود نیازهای طراحی برآوردشده را تامین می کند یا خیر؟
الزامات روسازی سطح بتنی موجود:
همانطور که در بالا ذکر شد، ملاحظات خاصی وجود دارد که قبل از انجام سطح مجدد از اهمیت بالایی برخوردار هستند:
1. لایه موجود باید از ضخامت کافی برخوردار باشد.
2. سطح بتنی ممکن است دارای اتصالات طولی و همچنین عرضی باشد. این اتصالات باید قادر به انتقال باشند تا به آرامی به لایه زیرین خاک بارگیری شوند. این انتقال بار باید بدون تاثیر بر صافی سطح .
نفوذ جامدات و مایعات بایستی با ترمیم ترک های سطح و روسازی سطح زیرین انجام شود.
3. برای مواجهه با شرایط جدید، بایستی آرماتورها به خوبی پوشانده شوند، و اندازه بین آرماتورهای کف یک اندازه باشند تا ترک ها به خوبی پوشش داده شود و ترک جدید ایجاد نگردد.
4. حداکثر اندازه سنگدانه های استفاده شده در ترمیم بایستی براساس ضخامت لایه سطح و فولاد استفاده شده در کف سازی باشد.
5. باید از سنگدانه های خوب و بادوام استفاده شود. در مناطقی که احتمال یخ زدگی و ذوب شدن وجود دارد، توصیه می شود از مواد افزودنی استفاده شود، مانند نمک به منظور یخ زدایی.
6. مواد مورد استفاده برای ساخت شانه ها باید بتونی یا از مواد تثبیت کننده باشد تا احتمال نفوذ مواد از شانه در بین روسازی زیرین و لایه روکش جدید جلوگیری شود.
ارزیابی کف بتنی برای روسازی مجدد
همانطور که قبلا ذکر شد، شرایط روسازی موجود باید قبل از انجام مراحل سطح بندی ارزیابی شود. سه عنصر اساسی ارزیابی روسازی های موجود عبارتنداز:
- ارزیابی عملکردی سطح قدیمی
- ارزیابی میزان خرابی از طریق ممیزی سطح موجود
- ارزیابی از طریق آزمایش ساختاری
سه معیار ذکر شده متقابل یکدیگر نیستند. آنها می توانند به صورت جداگانه در روسازی موجود یا به صورت ترکیبی انجام شوند. این معیارها هنگام انجام کار ممکن است تحت تاثیر شرایط تغییر کند.
عامل اصلی انتخاب بهترین گزینه پوشش دهی با درک شرایط واقعی روسازی سطح موجود است. ارزیابی واقعی باید تصویری از نحوه رفتار آن هنگام قراردادن یک پوشش جدید برروی سطح موجود باشد.
نکات مهم در مورد ارزیابی روسازی های موجود در زیر توضیح داده شده است:
ارزیابی عملکردی سطح قدیمی
شرایط ترمیم پیاده رو بستگی به میزان ترافیک رفت و آمد آن دارد. برخی از پیمانکاران براساس میزان ترافیک پیاده رو کیفیت پنل ها را رتبه بندی می کنند. یکی از این نمونه ها اندازه گیری کیفیت پیاده رو و نوع پاسخ دهی آن به میزان ترافیک است.
ممکن است به دلیل ناکافی بودن عملکرد سطح قدیمی، سطح جدید ایجاد شود. این سطح می تواند برای بهبود مقاومت در برابر لغزش سطحی انجام شود. هنگامی که سطح پیاده رو دیگر قادر به سرویس دهی نباشد، یک روسازی یا ترمیم روکش سطحی می تواند راهکار مناسبی باشد.
ممیزی سطح تخریب شده
ماهیت و میزان آسیب به لایههای موجود می تواند معیاری برای ترمیم خرابی ها باشد. این داده ها ایده ای در مورد عملکرد لایه سطحی به ما ارائه می دهند. روش های مختلفی برای ممیزی وجود دارد، اما هنوز یک روش استاندارد ارائه نشده است.
مشهورترین روش های استفاده شده، شاخص وضعیت روسازی(PCI) و سیستم ارزیابی روسازی بتن (COPES) است. از روش PCI برای روسازی انعطاف پذیر استفاده شده است. از COPES برای روسازی های بتنی استفاده می شود.
درگزشته از راهنمایی به نام راهنمای شناسایی تخریب بزرگراه استفاده می شد و در ترمیم از آن استفاده می کردند.
کفایت ساختاری
آزمایش معروف غیر مخرب برای فهم کفایت ساختار لایه سطحی استفاده می شود. در این آزمایش از اعمال بار به سطح موجود و پاسخ بدست آمده، ساختار سطح را بررسی می کنند.
اما AASHTO رویکرد دیگری را ایجاد کرده است که به عنوان عمر باقیمانده نامگذاری شده است. همانطور که از نام آن مشخص استف عمر مصرف شده از روسازی را ارزیابی خواهد کرد. اندازه گیری میزان مصرف می تواند براساس زمان یا براساس تعداد بارگیری باشد. این روش در اندازه گیری عمر باقیمانده ممکن است با خطاهایی نیز در پی باشد.
در روسازی پیاده رو و یا ترمیم آن عواملی دیگری را نیز بایستی در نظر داشته باشیم، مانند ضخامت سطح که اگر این ضخامت به هر دلیلی با کمبود مواجه شود، در کف سطح ناهمواری را ایجاد خواهد کرد و در جاهایی که ضخامت اندک است نیاز به ارائه راه حلی برای هموار کردن آن می باشد.
برای ایجاد ضخامت مورد نیاز موارد ذیل را باید در نظر بگیرید:
- ظرفیت سازه ای: تعیین ظرفیتی که میزان ترافیک غالب و برآورد شده آینده را برای طول عمر طراحی شده برای لایه سطحی محاسبه خواهد کرد.
- ظرفیت سازه ای موثر یا ظرفیت ساختاری درجا
- تفاوت بین ظرفیت سازه و ظرفیت موثر
- سایر موارد در بتن ریزی
در زیر برخی دیگر از مواردی که در ترمیم سطح پیاده روها باید مد نظر قراردهید آورده ایم:
روابط بین لایه های بتنی:
این ناحیه بین لایه زیرین و سطح روکش را تشکیل می دهد. در طراحی یکی از نگرانی های مهم در رابطه با رابط بین سطح قبلی و سطح فعلی است. این اتصال بر عملکرد کل لایه سطحی اثر می گذارد.
هنگام صحبت در مورد مواد رابط، آنها عمدتا دو هدف دارند، مواد رابط یا پیوند ین لایه زیرین و لایه رویین که بایستی بهبود بخشیده شود. یا می توان از آنها برای جداسازی لایه زیرین و لایه روکش استفاده کرد.
هدف اول باعث می شود که دو لایه تحت عمل بار و انتقال یکپارچه رفتار کنند. هدف دوم باعث می شود که عناصر منفرد به عنوان عناصر جداگانه ای عمل کنند. هدف دوم به این معنی است که هیچ نوع ارتباطی بین دو لایه وجود ندارد.
رابط متصل :
در این روش روکش جدید عمدتا از دوغاب یا دوغاب سیمان ساده برای استفاده در پیوند بین لایه قدمی و جدید استفاده می شود. آماده سازی دوغاب در میکسر متحرک انجام می شود.
مواد مورد استفاده سیمان پرتلند و آب است. عمدتا نسبت سیمان و آب مورد استفاده بیشتر از 0.62 نیست. در مناطق خاص از این موارد استفاده نمی شود. اما به جای دوغاب، از مواد روکش کننده به عنوان ماده رابط اتصال استفاده می شود. این مواد روی سطح تمیز به کار گرفته می شوند. ثابت شده که این روش در افزایش پیوند و دوام عملکرد کارآمد تر است.
روکش بدون اتصال:
روکش بدون اتصال عمدتا در شرایطی استفاده می شود که لایه زیرین آن بسیار ضعیف است و تخریب زیادی دارد. در چنین شرایطی اگر پیوندی بین پوشش جدید و قدیمی ایجاد شود، مشکل ترک خوردگی بوجود خواهد آمد.
این به این دلیل است که تنش در لایه پایین ضعیف به لایه بالای جدید منتقل می شود. از این رو در چنین شرایطی، از یک ماده رابط بدون پیوند استفاده می شود. بنابراین دو لایه به صورت جداگانه عمل می کنند.
برای داشتن چنین لایه مثبتی، مواد بی شماری موجود است. برخی از آنها مخلوط سنگدانه های آسفالت از انواع مختلف و پلی اتیلن هستند، مواد دیگر ترکیبات ترمیم کننده موم و آسفالت های مایع هستند.
همچنین استفاده از لایه های ضخیم نیز نسبت به لایه های نازک توصیه شده است. لایه های نازک می توانند احتمال ترک خوردگی را افزایش دهند.
زهکشی برای سطح بتن:
برای تسهیل تخلیه مناسب آب نیاز به تامین دامنه های عرضی در پیاده روها داریم. همچنین هنگام اجرای سطح زیرین، تاسیسات زهکشی سطح زیرین توصیه می شود.
در هنگام ارزیابی روسازی، از طراح بخواهید تا وجود گسل های مشترک، پمپاژ، شکستگی گوشه ها یا هر نوع عامل تخریب سطح رویی را ارزیابی کند.
درمورد پیاده روها عوامل تخریب مانند ترک خوردگی یا ایجاد گودال نشان دهنده وجود رطوبت است. رطوبت به معنای نامناسب بودن سیستم زهکشی است. بنابراین، قبل از ساخت و ساز رویه، باید زهکشی مناسب حفظ شود.
درمورد یک لایه رابط که پیوندی نداشته باشد، لایه های زهکشی درجه باز مانند مواد رابط رفتار خوبی خواهند داشت.
تقویت کننده برای بتن ریزی مجدد
برخی از روسازی ها از آرماتورها به عنوان فولاد تغییر شکل یافته توزیع شده استفاده می کنند. با این کار می توانید از کنترل انواع ترک ها اطمینان حاصل کنید.
اتصالات در کف و روسازی های بتنی
حرکاتی که به دلیل تغیر دما در حجم بتن در پیاده روها ایجاد می شود باید با تامین اتصالات کافی در مکانهای مناسب تسهیل شود. درمورد روکش مجدد بتن، بایستی اتصالات رویی با اتصالات زیرین مطابقت داشته باشد. هرگونه خرابی در این امر باعث ترک خوردگی روی لایه جدید می شود. و عملکرد روسازی کاهش می یابد. اما وقتی از رابط اتصال غیر پیوندی استفاده می شود، رفتاری کاملا متفاوت نشان داده می شود.
روکش مجدد بتن باعث می شود بتوانید از طرح های جدید در طراحی استفاده نمایید. اما همپوشانی نامناسب و ارزیابی ضعیف می تواند ترمیم و روکش جدید را خراب کند و منجر به ترک خوردن سطح جدید شود.البته روسازی برای سطح های بزرگ مقرون به صرفه نیست.
